Cuma Gününün Fazileti

1. Cuma günü, (üzerine güneşin doğduğu en hayırlı gün)[1], Allah katında günlerin efendisi ve en büyük gündür. Hatta Kurban ve Ramazan Bayramı günlerinden de üstündür.
2. O gün Müslümanların bayramıdır.[2]
3. Allah (Azze ve Celle) Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün yarattı.
4. Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün cennete girdirdi.[3]
5. Adem (Aleyhi’s-Selam) i cennetten yeryüzüne o gün indirdi.
6. Adem (Aleyhi’s-Selam) in tevbesini o gün kabul etti.[4]
7. Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün vefat ettirdi.
8. O günde öyle bir saat vardır ki, o anda kul haram olmadıkça her ne isterse Allah (Azze ve Celle) onun isteğini muhakkak yerine getirir.
9. Kıyamet o gün kopacaktır. Bu sebeple mukarreb (yakınlaştırılmış) melekler, gök, yer, rüzgar, dağlar ve denizler (cinler ve insanlar dışındaki yürüyen her canlı)[5] Cuma günü (kıyametin kopması) nden korkarlar.[6]
10. O gün Allahu Teâlâ’nın bizden öncekilere kaybettirip bizlere gösterdiği ve bu şekilde bir ikram olarak katındaki faziletli güne bizi isabet ettirdiği gündür.[7]
11. O günün adabına riayet edildiği ve büyük günahlardan sakınıldığı sürece Cuma namazına giderken atılan her adıma karşılık (gündüzü) oruçlu ve gecesi ibadetle geçirilen bir yıllık amelin sevabı kazanılır[8] ve o Cuma ile diğer Cuma arasındaki [10 günlük][9] (küçük) günahları affedilir.[10]
12. O gün Kehf Sûresi’ni okuyan için iki Cuma arasında nurdan bir ışık parlar.[11]
13. Müslümanlar mescide erken gelişlerine göre deve, sığır, koyun, tavuk ve yumurta tasadduk etmiş gibi sevap elde ederler.[12]
14. O gün veya gecesi vefat eden Müslümanları Allah kabir fitnesinden korur.[13]
15. O gün cemaatle kılınan sabah namazı Allah katında en faziletli namazdır.[14]
    

    Cuma Gününün Adabı

1. Sabah namazında Secde ve İnsan (Dehr) Sûrelerini okumak,[15]
2. Rasûlullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) a çokça salavat getirmek,[16]
3. Kehf Sûresi’ni okumak,[17]
4. Müslümanların bir araya gelmesi ve namaz kılması,[18]
5. Gusletmek,[19]
6. Güzel koku sürünmek,[20]
7. Misvak kullanmak,[21]
8. Güzel giyinmek,[22]
9. Namaza herhangi bir bineğe binmeden yürüyerek gitmek,[23]
10. Namaz için mescide erken gitmek,[24]
11. Yan yana oturan iki kişinin arasını ayırmaktan sakınmak,[25]
12. İmama yakın oturmak,[26]
13. Hutbeye kadar namazla meşgul olmak,[27]
14. Hutbe esnasında hibve oturuşundan[28] sakınmak,[29]
15. Hutbeyi susarak ve gereksiz işlerden uzak durarak dinlemek.[30] Hatta konuşan birisine ‘Sus!’ dahi demek boş işle uğraşmak kısmına girer.[31]
16. İmamın Cuma namazının ilk rekatinde Cuma, ikinci rekatinde Münâfikûn Sûrelerini veya ilk rekatinde A’lâ, ikinci rekatinde Ğâşiye Sûrelerini okuması,[32]
17. Duaya icabet edilen vakti gözetip dua etmek.[33]

[1] Müslim 854/17, Ebu Davud 1046

[2] İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269

[3] Müslim 854/17, Ebu Davud 1046

[4] Ebu Davud 1046, Nesâî 1430, Muvatta Cuma Kitabı, No:16

[5] Ebu Davud 1046

[6] Ebu Davud 1046, Nesâî 1430, İbni Mace 1084, Muvatta Cuma Kitabı, No:16, Ahmed 3/430. Bu dip not 1,3,5,7,8 ve 9 nolu başlıkların kaynağıdır.

[7] Müslim 856/ 22, İbni Mace 1083

[8] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[9] Ebu Davud 1113, Beyhakî Sünenü’l-Kübra 2/219

[10] Buhârî 855, İbni Mace 1097

[11] Terğib ve Terhib 2/177

[12] Buhârî 890, Müslim 850/25

[13] Tirmizî 1080

[14] Ebu Nuaym, el-Hilye 7/207, Albânî, Sahihâ 1566

[15] Müslim 880. Şeyhu’l-İslam İbni Teymiyye, bu sûrelerin Cuma günleri olmuş ve olacak hadiseleri içerdiğini söylemektedir. (Zadu’l-Mead 1/349)

[16] Ebu Davud 1047, Nesâî 1374, İbni Mace 1085

[17] Terğib ve Terhib 2/177

[18] Müslim 865/40, Ebu Davud 1052

[19] Buhârî 895, Müslim 846/5

[20] Buhârî 855, İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269

[21] İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269

[22] Ebu Davud 1078, İbni Mace 1097

[23] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[24] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[25] Buhârî 855, İbni Mace 1097

[26] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[27] Buhârî 855, Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[28] Hibve oturuşu: Kalçayı yere koyup dizleri dikerek elleri dizlerin ön tarafında birleştirme şeklinde yapılan oturuştur.

[29] Ebu Davud 1110, Ahmed 15630, Tirmizî 513

[30] Buhârî 855, Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087

[31] Buhârî 894, Müslim 851/11

[32] Müslim 877-878

[33] Ebu Davud 1046, Tirmizî 488, Nesâî 1430, İbni Mace 1084