Cuma Gününün Fazileti ve Adabı
Cuma Gününün Fazileti
- Cuma günü, (üzerine güneşin doğduğu en hayırlı gün)[1], Allah katında günlerin efendisi ve en büyük gündür. Hatta Kurban ve Ramazan Bayramı günlerinden de üstündür.
- O gün Müslümanların bayramıdır.[2]
- Allah (Azze ve Celle) Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün yarattı.
- Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün cennete girdirdi.[3]
- Adem (Aleyhi’s-Selam) i cennetten yeryüzüne o gün indirdi.
- Adem (Aleyhi’s-Selam) in tevbesini o gün kabul etti.[4]
- Adem (Aleyhi’s-Selam) i o gün vefat ettirdi.
- O günde öyle bir saat vardır ki, o anda kul haram olmadıkça her ne isterse Allah (Azze ve Celle) onun isteğini muhakkak yerine getirir.
- Kıyamet o gün kopacaktır. Bu sebeple mukarreb (yakınlaştırılmış) melekler, gök, yer, rüzgar, dağlar ve denizler (cinler ve insanlar dışındaki yürüyen her canlı)[5] Cuma günü (kıyametin kopması) nden korkarlar.[6]
- O gün Allahu Teâlâ’nın bizden öncekilere kaybettirip bizlere gösterdiği ve bu şekilde bir ikram olarak katındaki faziletli güne bizi isabet ettirdiği gündür.[7]
- O günün adabına riayet edildiği ve büyük günahlardan sakınıldığı sürece Cuma namazına giderken atılan her adıma karşılık (gündüzü) oruçlu ve gecesi ibadetle geçirilen bir yıllık amelin sevabı kazanılır[8] ve o Cuma ile diğer Cuma arasındaki [10 günlük][9] (küçük) günahları affedilir.[10]
- O gün Kehf Sûresi’ni okuyan için iki Cuma arasında nurdan bir ışık parlar.[11]
- Müslümanlar mescide erken gelişlerine göre deve, sığır, koyun, tavuk ve yumurta tasadduk etmiş gibi sevap elde ederler.[12]
- O gün veya gecesi vefat eden Müslümanları Allah kabir fitnesinden korur.[13]
- O gün cemaatle kılınan sabah namazı Allah katında en faziletli namazdır.[14]
Cuma Gününün Adabı
- Sabah namazında Secde ve İnsan (Dehr) Sûrelerini okumak,[15]
- Rasûlullah (Sallallahu Aleyhi ve Sellem) a çokça salavat getirmek,[16]
- Kehf Sûresi’ni okumak,[17]
- Müslümanların bir araya gelmesi ve namaz kılması,[18]
- Gusletmek,[19]
- Güzel koku sürünmek,[20]
- Misvak kullanmak,[21]
- Güzel giyinmek,[22]
- Namaza herhangi bir bineğe binmeden yürüyerek gitmek,[23]
- Namaz için mescide erken gitmek,[24]
- Yan yana oturan iki kişinin arasını ayırmaktan sakınmak,[25]
- İmama yakın oturmak,[26]
- Hutbeye kadar namazla meşgul olmak,[27]
- Hutbe esnasında hibve oturuşundan[28] sakınmak,[29]
- Hutbeyi susarak ve gereksiz işlerden uzak durarak dinlemek.[30] Hatta konuşan birisine ‘Sus!’ dahi demek boş işle uğraşmak kısmına girer.[31]
- İmamın Cuma namazının ilk rekatinde Cuma, ikinci rekatinde Münâfikûn Sûrelerini veya ilk rekatinde A’lâ, ikinci rekatinde Ğâşiye Sûrelerini okuması,[32]
- Duaya icabet edilen vakti gözetip dua etmek.[33]
[1] Müslim 854/17, Ebu Davud 1046
[2] İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269
[3] Müslim 854/17, Ebu Davud 1046
[4] Ebu Davud 1046, Nesâî 1430, Muvatta Cuma Kitabı, No:16
[5] Ebu Davud 1046
[6] Ebu Davud 1046, Nesâî 1430, İbni Mace 1084, Muvatta Cuma Kitabı, No:16, Ahmed 3/430. Bu dip not 1,3,5,7,8 ve 9 nolu başlıkların kaynağıdır.
[7] Müslim 856/ 22, İbni Mace 1083
[8] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[9] Ebu Davud 1113, Beyhakî Sünenü’l-Kübra 2/219
[10] Buhârî 855, İbni Mace 1097
[11] Terğib ve Terhib 2/177
[12] Buhârî 890, Müslim 850/25
[13] Tirmizî 1080
[14] Ebu Nuaym, el-Hilye 7/207, Albânî, Sahihâ 1566
[15] Müslim 880. Şeyhu’l-İslam İbni Teymiyye, bu sûrelerin Cuma günleri olmuş ve olacak hadiseleri içerdiğini söylemektedir. (Zadu’l-Mead 1/349)
[16] Ebu Davud 1047, Nesâî 1374, İbni Mace 1085
[17] Terğib ve Terhib 2/177
[18] Müslim 865/40, Ebu Davud 1052
[19] Buhârî 895, Müslim 846/5
[20] Buhârî 855, İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269
[21] İbni Mace 1098, Taberânî, Mu’cemu’s-Sağir 1/129,269
[22] Ebu Davud 1078, İbni Mace 1097
[23] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[24] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[25] Buhârî 855, İbni Mace 1097
[26] Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[27] Buhârî 855, Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[28] Hibve oturuşu: Kalçayı yere koyup dizleri dikerek elleri dizlerin ön tarafında birleştirme şeklinde yapılan oturuştur.
[29] Ebu Davud 1110, Ahmed 15630, Tirmizî 513
[30] Buhârî 855, Ebu Davud 345, Tirmizî 495, Nesâî 1384, İbni Mace 1087
[31] Buhârî 894, Müslim 851/11
[32] Müslim 877-878
[33] Ebu Davud 1046, Tirmizî 488, Nesâî 1430, İbni Mace 1084